دو پدر و دو پسر در گود زورخانه/ رخصت پسرانه و فرصت پدرانه

پدر بود و پدربزرگ و نوه و یک عالمه میل، صوت مرشد و نام آقا امیرالمومنین(ع) هم طنین انداز بود، بقیه هم طبق روال همیشگی دور تا دور جمع بودند.

قصه زورخانه را می گویم، قصه دیروز و کمی هم امروز، روایت حضور نسل های پشت هم و تماشاچی های کیپ تا کیپ هم.

درس فتوت و مردانگی و پهلوانی هم که دیگر هیچ! شرط حضور بود و بس، در گودی که شعاع و قطرش را نمی دانم  پدر و پسر دوش به دوش هم می ایستند و روح و جسم می پرورانند.

انگاری گود زورخانه، اکسیر پهلوانی دارد که از پدر به پسر و بعد از آن به فرزند ذکور بعدی سینه به سینه می رسد، گود زورخانه با طاق بلند مقرنسی تبلوری است از آیین کهن که در پیاله دوارش بین بزرگان آن دهه و جوانان این دهه در جریان است.

ما بین حق خوانی و رخصت طلبی ، جوانمردی جای دارد و اقتدا به مولا، گل کشتی و گل چرخ هم ادبیات این ورزش باستانی است، راستش حکایت زورخانه ها همان روایت ورزش و شجاعت و وفای به وطن است که زیر سایه پدران به پسران می رسد.

حالا درست وسط زورخانه و میان همه پدرها و پسرها، قرعه می کشم و فال به نام پدر و پسری می رسد که تمام راه بین دهه 60 و دهه 90 را پل زدند و یکدست با هم میل می چرخانند و آهنگ همراهی می نوازند.