سینمای تلخ، بچه کشی و تراژدی «امید»/ من فیلمسازم نه بیمار روانی!

این گفتگویی صریح میان فیلمساز دغدغه مندی است که یک فیلم بسیار تلخ ساخته و فیلمساز دیگری که معتقد است سینما باید نگاه مهربان تری به دنیا داشته باشد و امید بیافریند؛ - می توان حکم قطعی صادر کرد؟ به معرفی بخشی از تولیدات سینمای کوتاه ایران در قالب گفتگو با عوامل این آثار بپردازد.

فیلم کوتاه آرامگاه بیست و یکمین فیلم کوتاهی است که در قالب این سلسله گفتگو میزبان کارگردانش بودیم.

آرامگاه سوژه ای تکان دهنده و تلخ درباره وضعیت مادری دارد که شوهرش فراری است و حالا نوزادش از دنیا رفته است اما به دلیل شرایط و قوانین موجود، امکان دریافت گواهی فوت رسمی و دفن قانونی فرزندش را ندارد.

فیلم در عین نگاه دغدغه مند، روایتی به شدت تلخ دارد و همین موضوع بهترین بهانه بود تا فراتر از یک فیلم، درباره آنچه سال هاست در سینمای ایران درباره کیفیت پرداختن به سوژه های تلخ که از نگاه برخی سویه سیاه نمایی هم پیدا می کند، به گفتگو با عوامل این فیلم کوتاه بنشینیم.

علی دارایی کارگردان فیلم کوتاه آرامگاه و سعید نجاتی از کارگردانان باسابقه سینمای کوتاه و مشاور این فیلم که گاه نگاه و رویکردی کاملاً متعارض با کارگردان جوان این فیلم داشت، در این نشست همراه ما بودند و به نکات مهمی درباره فیلم سازی پیرامون سوژه های تلخ اشاره کردند.