ایمان و امید در ردای رهبری، وقتی صدای جماران از حسینیه امام خمینی(ره) شنیده می شود

خبرگزاری فارس کرمان/آمنه شهریارپناه: از همان روزی که آمد با ایمانش نقطه امید شد، گل از گل ناامیدشدگان شکفت و مرهمی بر زخم دل داغدیدگانِ عروج حضرت عشق شد.

همیشه آماده حضور در میدان بود، برای اعتلای اسلام و پیشرفت جمهوری اسلامی روز و شب نمی شناخت، ناممکن و نشدنی برایش معنا نداشت، اما زمانی که نامش از شور مجلس خبرگان رهبری بیرون آمد و به عنوان رهبر انقلاب انتخاب شد، هرچند دست تحسر بر صورت کشید اما با دست دیگرش که یادگار رشادت بود رایت سبز انقلاب را محکم تر فشرد و عصایش را تندتر بر زمین گذاشت.

عمامه اش را روی سر مبارکش تنظیم کرد و ردای امامت را برداشت و به حرکت ها شتاب بخشید، رسالت خطیرش هم همین را می خواست.

جنگ تمام شده بود، هنوز چهره زشت دوران ستم شاهی از در و دیوار شهر هویدا بود، باید می کوبید و از نو می ساخت، ماموریت تازه را از همان روز اول با اقتدار آغاز کرد.

مقاومت را می شد در لحظه لحظه رفتارش دید، خوب ساختن و پر قدرت جلو رفتن را از کلام پر از مهرش بارها و بارها گوشزد کرد و از دل تدبیرهایش ایرانِ امن و با ثبات بیرون آمد.

در طول سالیانِ بعد از امام(ره)، دور اندیش بود، همیشه از دیگران 20 سال جلوتر حرکت کرد و توانست با اندیشه ها و راهبردهای بی نقصش پشت دشمن را به زمین بزند و بینی بداندیشان را به خاک بمالد.