قلم؛ زبان نگاره و راز اندیشه

آنگاه که آدم هوس ممنوعە را برگزید؛ دوات در رگ قلم فوران و حوا در سطر سطر هستی، بیتوتە کرد، لوح زندگی از صداقت قلم، لبریز حرف، واژه، جمله و پاراگراف های سر به مهر گشت.

- ن وَ الْقَلَمِ وَ ما یَسْطُرُونَ؛ سوگند به قلم و آنچه نویسند.

قلمی کە نگارە های هستی از وجودش جان گرفت و چیرە دستی پروردگار را بر عالمیان عیان گردانید.

سوگند خداوند در قرآن به نام قلم، گویاترین شاهد بر شرافت و قداست آن است، در جایی که خداوندِ صاحب هستی به آفریده ای از آفریده های خود قسم یاد می کند، بشر در چه جایگاهی می تواند از ارج و منزلت آن سخن براند؟ در نخستین ارتباط وحیانی رسول خدا ص با مبدأ هستی در غار حرا، سخن از قلم به میان می آید، تا جایی که خداوند خود را این گونه معرفی می کند: الَّذی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ؛ آن که با قلم آموخت.

بدین سان معرفت تنها واژه ای است که در شأن معرفی قلم است.

قلمی که قلب هستی را به ژرف ترین دروازه های آگاهی و شناخت پیوند می زند.

طاهرنژاد، مترجم، محقق و کارشناس ادبیات در مورد روز قلم به ایسنا می گوید: پیشینه نام گذاری روز قلم در ایران به سال 1381 برمی گردد.

اعضای انجمن قلم ایران مدت ها در پی اختصاص دادن و انتخاب یک روز خاص برای اهالی فرهنگ و قلم بودند تا در این روز بتوانند برنامه های فرهنگی مناسبی برای خدومین قلم برگزار کنند، کە روز 14 تی