سیلی سیل بر تن آذربایجان

خبرگزاری فارس_تبریز؛ کتایون حمیدی: انارها داشتند می رسیدند، باغ ها از سبزی می خندید، عروس قصه داشت آخرین دفه زنی فرش خوش رنگ جاهازش را می زد! فرشی که قرار بود، در خانه اش رنگی رنگی اش پهن شود؛ یلدا و امیرعلی کیف جدید مدرسه شان را هِی از کمد درآورده و نگاهش می کردند و باز دوباره سرجایش می گذاشتند و هر بار به پهنای جان ذوق می کردند تا هر چه زودتر این روزهای شهریوری هم تمام شود و بزند آن زنگ مدرسه؛  مادری از آشپزخانه داد می زد شام حاضر است بچه ها! مادربزرگ رفته بود تا از صندوق خانه خود نخودچی برای نوه هایش بیاورد و زن و مرد تازه صاحب فرزند شده هم مدام تنفس های خس خس شده نوزادشان را چک می کردند که چند روز پیش باد سرکش شهریوری به تن نحیف اش هوهو کرده بود.

همه چیز همینقدر معمولی و قشنگ بود! آرام و ساکت بود؛ زندگی داشت روال عادی خودش را تکرار می کند، عین شب و روزهای گذشته! اما یکهو بوی طوفان پیچید در ثانیه های زمان! هوا گرفته و گرفته تر شد؛ همه جا پُر شد از ابرهای تیره، جدال عجیبی بین زمین و زمان و آسمان بود.

یک آن، هراسی از ترکیب صدای غرش ابرها و قارقار کلاغ ها تداعی شد! آخر می دانید ما تُرک ها هر وقت که صدای قارقار گروهی کلاغ ها را بشنویم سریع صدقه می دهیم که خدایا هر بلایی است را از سرمان دفع کن! مادربزرگ سریع اسکناس 10 هزارتومانی را از �