«فریدون فروغی» برخلاف ظاهر جدیش، شوخ طبع بود

بی دلیل نیست اگر فریدون فروغی را آدمی جدی بدانیم و تا حدودی حسی غم ناک را در او و آثارش بیابیم، بدون اینکه لازم باشد هیچگاه او را دیده باشیم؛ - به هر حال حقیقت این است که روزگار با فروغی هم همچون بسیاری دیگر از هنرمندان ایرانی، خوب تا نکرد.

هنرمند توانایی که جزو پیشتازان موسیقی راک در ایران بود ولی هیچگاه آنگونه که باید نتوانست کار کند، بااین حال می گویند که باوجود ظاهر جدی که داشت، فردی شوخ طبع بود؛ گویی که به سختی های زندگی پوزخند می زده است.

آثار فریدون فروغی را که بشنوید شاید برای شما به نوعی یادآور فرهاد مهراد باشد؛ چه بسا که زمانی هم پس از انتشار دو اثر آدمک و پروانه من با موسیقی تورج شعبان خانی و به شهرت رسیدنش، به او خرده گرفتند که سبک فرهاد را تقلید می کند اما حقیقت این است که فریدون فروغی ، فریدون فروغی است و موسیقی ما تنها یک فریدون فروغی داشته و خواهد داشت.

فروغی را شاید بسیاری از ما با آهنگ نیاز و بیشتر با یار دبستانی من بشناسیم، دو قطعه ای که به تنهایی مهر تأییدی است بر امضای او در موسیقی.

درحقیقت این دو قطعه، مفهومی متفاوت از یک دیگر دارند ولی فروغی به گونه ای آنها را خواننده که در نیاز اشک شنونده را در جهتی عاطفی درمی آورد و در یار دبستانی من شور و حالی حماسی به او می بخشد و قطعا که چنین امری راهی بجز لمس شعر و ب