«بار امانت» در نگاه مولانا/ تأملی بر یک معنی متفاوت

شاید مشهورترین رای این باشد که امانت آگاهی یا معرفت یا شناخت بود.

یعنی انسان پذیرفت که بار آگاهی را به دوش بکشد و مصائب زندگی اش هم ناشی از همین پذیرش بوده است.

- شاید مشهورترین رای این باشد که امانت آگاهی یا معرفت یا شناخت بود.

یعنی انسان پذیرفت که بار آگاهی را به دوش بکشد و مصائب زندگی اش هم ناشی از همین پذیرش بوده است.

رای مشهور دوم، امانت را همان دین می داند.

 رای سومی هم وجود دارد که امانت را فرج یا شرم جای انسان می داند.

  عصر ایران؛ شیرو ستمدیده - در نوبت پیشین گفتیم که مولانا در مقاله پنجم فیه ما فیه می گوید آدمی در این عالم برای کاری آمده است و از آدمی آن کار می آید که نه از آسمان ها می آید و نه از زمین ها می آید و نه از کوه ها.

چون آن کار بکند ظلومی و جهولی ازو نفی شود.

و آن کار پذیرفتن امانت است؛ که آسمان و کوه و زمین از پذیرفتن آن سر باز زدند.

   اما اینکه امانت چیست، محل بحث مولانا در این مقاله نیست.

در متون تفسیری و عرفانی هم ده ها حدس و گمان درباره امانت مطرح شده است.

کثرت این گمانه ها به حدی است که اگر کسی به آن ها مراجعه کند و یکایک حدس های قاطعانه ای را که درباره مفهوم امانت مطرح شده است از نظر بگذراند، چه بسا اصل موضوع برایش لوث شود.