سه احساس عمیق تر در فقدان عزیزان: غم، حسرت و پشیمانی

از غم ناشی از احساس فقدان، گریز و گزیری نیست ولی از پشیمانی و از حسرت می توان رهایی داشت.

به شرط این که در زمان حیات از دست رفته رفتار شایسته ای با او داشته باشیم.

-     عصر ایران-  استاد مصطفی ملکیان - فیلسوف مشهور اخلاق- به تازگی و برای هم دردی با روزنامه نگاری در سوگ مادر متنی درباره مرگ نوشته که بسیار پندآموز است و به کار بهبود رفتارمان با عزیزان مان که هنوز در میان ما هستند، می آید.

متنی ساده و روان اما نغز و پرمغز که بی گمان بر مخاطب اثری عمیق می گذارد:   وقتی که عزیزی از دست می رود، آدمی علی القاعده دست خوش احساسات و عواطف منفی یی می شودکه از میان آنها سه احساس و عاطفه شاخص تر و عمیق ترند: غم، پشیمانی و حسرت.

غم، ناشی از احساس فقدان کسی است که می دانیم و قطع یقین داریم که دیگر هرگز بازنمی گردد و هر چه کنیم و به هر چیز دیگری دست یابیم و به هر موفقیتی نایل شویم و با هر کسی دوستی حاصل کنیم با آن کس که رفته است دیگر فرصت و  مجال دیدار دست نخواهد داد.

اوبه راهی رفته است که در آن امکان بازگشت نیست  و فقط می توان پیش تر رفت و دورتر شد.

جای خالی آن کس تا ابد، تهی خواهد ماند و با هیچ شخص و هیچ شیء دیگری پر نخواهد شد.

این جای گاه جایی است که طبیعت از خلأ وحشت ندارد و در عوض آدمی است که از خلأ متوحش و هراسان است.