مرواربافی، رقص انگشتان بر تار و پود ترکه

مرواربافی داویجان، هنر و اشتغال درآمیخته با سنت؛ با 2 هزار شغل و سر سوزن ذوق و یک بغل هنرمندی.

هنری احیا شده سینه به سینه دستانی هنرور که حالا قصه کار و رونق کوک کرده و شغلی شده برای زن و مرد.

- خبرگزاری فارس- همدان: داویجان نام آشنا و پررونق، با قدمت دور و دراز؛ روستایی سراپا هنر و هنرورزی.

داویجان میزان مروارهای روییده از سر و روی روستا، روستایی نزدیکی های ملایر در بخش مرکزی که آوازه اش به ینگه دنیا رسیده.

  مرواربافی داویجان، هنر و اشتغال درآمیخته با سنت؛ با 2 هزار شغل و سر سوزن ذوق و یک بغل هنرمندی.

مرواربافی ملایر، هنری احیا شده سینه به سینه دستانی هنرور که حالا قصه کار و رونق کوک کرده و شغلی شده برای زن و مرد.

  مرواربافی از دیرباز میراث داویجان بود و حالا دوباره از نو جای خود را باز کرده و شهرت دیرینه اش بازپس گرفته شده؛ بیشتر از خانه و شهر و کشور شهر شده و نامی در نام ها درآورده است.

مروار یا ترکه هم صادراتی است، تکه هایی که در روستای داویجان ، جوراب و روستاهای همجوار، حتی نقاط روستایی همچون حرم آباد ، می آباد ، رضوان کده و توچغاز بیشتر از 200 هکتار کشت می شود و 70 درصد یا نه بیش از این ها نیاز کشور را تامین می کند.