سید جوادِ پنج تومَنی!

پونز نقشه اهواز رو که بردارید، زوویه رو زیرش پیدا می کنید! ما اون ته تهیم! دقیقا جفت شرکت ملی حفاری و تو حلق چاه های نفتی! گوشی را قطع می کنم.

پیدا کردن شان سخت نیست؛ آن هم با بوی تند فلرهای نفتی، که دستم را گرفته و کشان کشان از شهر، جدایم می کند.

شیشه را بالا می کشم.

فایده ای ندارد.

دود و رنج، حتی از پشت شیشه های بالا کشیده اسنپ هم خودش را به لباس هایم می چسبانَد.

دارم تقلا می کنم که حواسم را با ته مانده خنکای پاییز پرت کنم اما راننده، یک نفس، دستش را روی بوق فشار می دهد: اینجا دیگه چه جهنمیه خانوم؟! با وسواس می خندم و شانه بالا می اندازم.

جوابی برایش ندارم.

پشت چراغِ قرمزیم و گداهای مهاجر از سر و کول آیینه های بغل ماشین آویزان می شوند.

راننده، کُفری تر از قبل، بد و بیراه می گوید: می دونید که از کجا میان؟ سر تکان می دهم.

حالا چند سالی می شود که عبا و روبند می زنند و طوری ساعدونی الله ایساعدکم ـ کمکم دهید، خدا کمک تان دهدـ می گویند که هرکس نداند، باورش می شود راستی راستی عرب اند! به من که می رسد با انگشت های کوتاه و آفتاب سوخته اش روی شیشه می کوبد و با چشم های عسلیِ سورمه کشیده اش توی چشم هایم زل می زند.