پزشکی که ژن خوب تکثیر می کند!

«جامعه وقتی مرا می بیند که به خاطر فرزندانم چند سالی تحصیل و کار را مُعَوق کرده ام، برایم پشت چشم نازک می کند، اما فرزندان من بخشی از موفقیت های من هستند»؛ - گروه زندگی- فاطمه زهرا نصراللهی: خانم میزبان لیوان های چای را روی میز گذاشت و با محبت به بچه ها نگاه کرد.

از کودکیِ او، با هم رفت و آمد داشته اند.

آقای میزبان، از آن میانسال های کتاب باز اهل مطالعه و دانش، با دلسوزی و غصه نگاهش می کرد.

نگاهی به او و نگاهی به بچه های قد و نیم قدش.

بالاخره حرفش را زد: فلانی… چطور دلت اومد؟ او که از این رک بودن چشمانش گرد شده بود گفت: ببخشید، متوجه نشدم! آقای میزبان گفت: ماشاءالله تو خیلی باهوش و بااستعداد بودی، چطور تونستی ادامه تحصیل رو بذاری کنار… چندساله بخاطر بچه ها پیشرفت رو کنار گذاشتی؟ تخصص نگرفتی، همینطور موندی… زن خندید.

مهربانی اش را دوست داشت.

دلسوزی اش را هم و البته عادت کرده بود؛ دوره زمانه ای شده که به خاطر بچه داشتن باید جواب پس داد.

به خاطر عمل طبق نُرم طبیعت، طبق روال همیشه تاریخ بشر.

به خاطر حب ذاتی فرزند! این ها بخشی از دردودل های یک مادر پزشکِ 35ساله است که 4فرزند و 1 تو راهی دارد.

او یک ابرقهرمان یا یک سوپر زن و مادر همه چیز تمام نیست؛ کسی که بچه هایش همیشه در خانه با هم مهربان و درحال بازی و خنده هستند و هیچ وقت دعوا و کَل کَ�