بهاریه

دیده اید بچه های کوچک وقتی یکی از نزدیکانشان – مثلاً پدر- از سفر می آید، وقتی در را باز می کنند اول از همه چشمشان به دست های مهربان مسافر عزیز است تا ببینند چه برایشان سوغاتی آورده است؟ دوست دارند پدر آن ها را در بغل خود بنشاند، - دیده اید بچه های کوچک وقتی یکی از نزدیکانشان – مثلاً پدر- از سفر می آید، وقتی در را باز می کنند اول از همه چشمشان به دست های مهربان مسافر عزیز است تا ببینند چه برایشان سوغاتی آورده است؟ دوست دارند پدر آن ها را در بغل خود بنشاند، دست نوازشی بر سر و روی و موی آن ها بکشد، بوسشان کند و بعد دست کند در کیف و ساک و چمدان سفر و سوغاتی اختصاصی هر کدام را بدهد.

دقت کرده اید هرچه این سفر بیشتر طول کشیده باشد و بیشتر چشم انتظار او بوده باشند، توقع سوغاتی باارزش تری دارند؟ به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، تقی دژاکام در یادداشتی با این عنوان در روزنامه جوان نوشت: ما انسان های کوچک هم که سال ها و قرن ها منتظر بوده ایم که مولای مهربانمان از سفر دور و دراز خود برگردد، گاهی بیشتر از خود او، چشممان به دست های پرسخاوت اوست که برایمان آب و فراوانی، سلامتی و مهربانی، شادمانی و خرّمی، امنیت و بندگی و خلاصه آبادانی و زندگی بیاورد.

در دعای عهد که مانیفست انتظار است می خوانیم: اللهمَ أَرِنِی الطَّلْعَه الرَّشِیدَه، وَالْغُرَّه الْحَمِیدَه،