برای درخت که می بخشد، بی خبر و اختیار

درخت بخشنده است و بی منت، بی آنکه بخواهی و بدانی از وجودش بذل جان آدم می کند و همان آدم ناسپاس که با جستن بیش از توش خویش از خورجین ثروت، قدرت، - شهوت و حسادت دست در گردن همان میوه ی ممنوع باغ عدن می برد تا تبعید بهشتی زمینی شود که در آن هم زوال هست، هم رنج و هم بی دندانی برای دریدن و جویدن.

عصرایران ؛ احسان اقبال سعید - میانه ی ماه اسپند را روز درخت و درخت کاری نام نهاده اند.

سایه و بر را مایه ی درخت خوانده اند و بی آن تنش را لایق تبر! و شورتر آن که بر تن تبر هم جسم درخت است که خودی می نماید و یهودا وار بر تن مسیح مرامی مهربان و بخشنده ضربت می زند و نمی داند بر صلیب نور را امکان فریادی به نرمی نجوا می دهد.

  درخت برای انسان معنابخش و بخشنده بوده، بی رنج از حاصلش چیده و نوشیده ، در پناهش لمیده و آساییده و نیز به گاه نیاز بن اش از خاک به در آورده و با آن پناه ، ابزار و نیز درفش آفریده است.

برآنم تا در این خطوط بر درخت و  بروزش در زیست آدمی درنگی نمایم و بر گرد بید لرزان و مجنونش لیالی آدم بودن را بی تبر و طمع بر تن سبز و ستبر و نیز شاخه ای نازک که در تاریکی جنگل به سویی نور فریاد می کشد سر کنم.

کلیم، کوه طور و چیزهای دگر.

آورده اند که موسی نبی(ع) به کوه طور نوری دید و تجسم اله را در میانه ی درخت و آیین موسوی را زانجا با دلی لبریز و خیالی سرشا�