چرا تکامل اغلب اوقات به سود حیوانات کوچک است؟

در طول تاریخ تکامل، اغلب موجودات کوچک از رویدادهای انقراض جمعی و شرایط نامساعد جان سالم به در برده اند.

- گونه های بزرگ تر معمولا با سرعت آهسته تری به تکامل می رسند و قدرت سازگاری آن ها با تغییرات بلندمدت فیزیکی و محیط زیست کمتر است.

همچنین موجودات بزرگ تر در رویدادهای انقراض جمعی، وداع سخت تری را تجربه خواهند کرد.

در برخورد سیارکی که حدود 66 میلیون سال پیش به محو دایناسورها انجامید، حیواناتی که ابعادشان از یک گربه اهلی بزرگ تر بود، جان سالم به در نبردند.

هرچقدر ابعاد جانوری بزرگ تر باشد به سرعت تولیدمثل آهسته تر و ویژه سازی بیشتر نیاز دارد و هردوی این ها می توانند احتمال بقا در تحولات محیطی را کاهش دهند.

برای مثال، مهره داران بزرگ تر به استخوان های ضخیم تر و ماهیچه های بزرگ تر نیاز دارند.

اگر موش به ابعاد فیل برسد و سعی کند راه برود، به سرعت استخوان هایش شکسته خواهند شد.

بنابراین عجیب نیست که بسیاری از گروه های جانوری و اولین شاخه های آن ها ابعاد کوچکی داشتند.

گروه های خواهر حشرات بالدار، حشره دم فنری کوچک (اغلب کمتر از 66 میلی متر) هستند، در حالی که تاردیگریدهای میکروسکوپی یا خرس های آبی گروه خواهر بندپایان (شامل عنکبوت ها و سخت پوستان) و کرم های مخملی به شمار می روند.