ادبیات جاده ای؛ صدای مردم در حرکت

ادبیات جاده ای، شکلی از ادبیات عامیانه و شفاهی است، زیرا اختصار و عمق دارد و شامل جملاتی کوتاه اما معنادار می شود؛ حاوی طنز و تامل است و ترکیب این دو عنصر جذابیت نوشته ها را دوچندان می کند.

- ایسنا/گیلان ادبیات جاده ای، شکلی از ادبیات عامیانه و شفاهی است، زیرا اختصار و عمق دارد و شامل جملاتی کوتاه اما معنادار می شود؛ حاوی طنز و تامل است و ترکیب این دو عنصر جذابیت نوشته ها را دوچندان می کند.

ادبیات جاده ای به ویژه متن ها و شعرهایی که پشت شیشه و یا بدنه کامیون ها، مینی بوس ها و خودروها نوشته می شوند، یکی از نمادهای فرهنگی خاص ایران و بخشی از ادبیات شفاهی و عامیانه به شمار می رود.

این متون کوتاه، اغلب طنزآمیز، عاشقانه یا تامل برانگیز، بازتابی از احساسات و ارتباطات اجتماعی جامعه هستند که با خلاقیت شخصی رانندگان گره خورده اند.

شعرها و نوشته های پشت شیشه ها انعکاسی از تجربیات، دغدغه ها و روحیات مردم اند.

این جملات ساده، گاه عاشقانه و گاه فلسفی، داستان هایی از زندگی روزمره را روایت می کنند که شاید در نگاه اول ساده به نظر برسند.

عباراتی مثل کسی را داشتم که با دنیا عوضش نمی کردم اما دنیا عوضش کرد یا زندگی ادامه دارد، حتی اگر جاده خاکی باشد و یا دوست داشتن دل می خواهد و یا خودکشی دیگه قدیمی شده اگه مردی زندگی کن نمونه هایی از این نو