نوستالژی دهه پنجاه دیگر رقیب دهه شصت نیست!

در سال های پیشِ رو، روایت نوستالژیک از دهه شصت به این دلیل که رسانه های نوظهور روایت هایی از فضای سیاسی آن دهه ارائه داده اند به حاشیه خواهد رفت و در مقابل، - در سال های پیشِ رو، روایت نوستالژیک از دهه شصت به این دلیل که رسانه های نوظهور روایت هایی از فضای سیاسی آن دهه ارائه داده اند به حاشیه خواهد رفت و در مقابل، روایت نوستالژیک زمان شاه قوت خواهد گرفت.

عصر ایران؛ دکتر فردین علیخواه؛ جامعه شناس* - حدود هفت سال قبل در جُستاری با عنوان وقتی دهه پنجاه به تدریج رقیب دهه شصت می شود[1] استدلال کردم که طی یکی دو دهه گذشته همواره نوستالژی فراگیری نسبت به زندگی در دهه شصت وجود داشته است.

این نوستالژی؛ آهنگ های لس آنجلسی، برنامه های صدا و سیما، وسایل و اثاث خانه، اتومبیل ها، لباس ها، رفتار های خز مردم، و مکان های خاطره انگیز در شهر ها را شامل می شود.

در این شکل از حافظه جمعی، شاهد غیبت امر سیاسی هستیم، به عبارت دیگر، روایتی فانتزی و شاید کودکانه از دهه شصت وجود دارد و معمولاً خاطراتی که مایه آزردگیِ خاطر باشد، بازنمایی نمی شوند.

 به احتمال، سیاست رسمی نیز از وجود چنین تصویری از آن سال ها خرسند بوده است، چرا که آهنگ کلاغِ دم سیاه شهره، یا صابون گلنار ، یا دفتر مشق تعاونی مدرسه خطری برای سیاست رسمی در پی نداشته است؛ هر چند باید توج