آیا زمان خداحافظی با تکینگی اینشتین فرا رسیده است؟

سیاه چاله ها اغلب به عنوان مناطق نهایی بدون راه خروج جهان توصیف می شوند، جایی که گرانش آنقدر قوی می شود که حتی نور هم نمی تواند از آن فرار کند.

- سیاه چاله ها اغلب به عنوان مناطق نهایی بدون راه خروج جهان توصیف می شوند، جایی که گرانش آنقدر قوی می شود که حتی نور هم نمی تواند از آن فرار کند.

با این حال، آنچه حتی جذاب تر از خود سیاه چاله ها است، چیزی است که در مرکز آنها قرار دارد.

به گزارش ایسنا، یک مطالعه، مدل های جایگزینی برای سیاه چاله ها ارائه می دهد که به طور بالقوه مفهوم تکینگی ها را از بین برده و درک جدیدی در مورد این معماهای کیهانی ارائه می دهد.

به نقل از آی ای، براساس نظریه نسبیت عام اینشتین، اگر یک جرم به اندازه کافی تحت گرانش خود فرو بریزد، سیاه چاله ای با یک نقطه مرکزی به نام تکینگی تشکیل می شود.

تکینگی ناحیه ای است که تصور می شود ماده در فضایی بی نهایت کوچک فشرده می شود و در نتیجه چگالی و کشش گرانشی بی نهایت ایجاد می شود.

در این مرحله، فضا و زمان، آنطور که ما آنها را درک می کنیم، از عملکرد عادی خود باز می مانند.

اینجاست که همه چیز جالب می شود.

تکینگی شامل بی نهایت ها می شود، اما بی نهایت ها در فیزیک معنایی ندارند.

آنها نشان می دهند که معادلات نسبیت عام دیگر در شرایط شدید معتبر نیستند.