جهنم تئاتری در فومن؛ ایمان یا وحشت؟

این بازسازی خشن و پرهیاهو از آخرت، قرار است چه دستاوردی برای کشور و حداقل برای مردم منطقه فومن داشته باشد؟ آن هم در قطعه ای از گیلان که بهشت ایران است -       عصر ایران؛ مهدیه ملک شیخی- سال ها پیش، عشق به خدا و ایمان ژرف به مهربانی و لایتناهی بودن خداوند در من، از کلام پدربزرگم که قرآن را با صدایی آرام بخش و مجذوب کننده در اتاق کوچکی می خواند؛ شکل گرفت.

      کنار پدربزرگ می نشستم و سعی می کردم  به مانند او کلماتی را که شاید معنی اش را هم نمی دانستم؛ با همان لحن آرامش گر به زبان آورم.

از همان زمان تا امروز واژه خدا در ذهن من با زیبایی و آرامش نهادینه شده است.

    وقتی ویدئوهای مربوط به بازسازی جهنم در فومن را دیدم، این سوال در ذهنم شکل گرفت که آیا به راستی تصورمان این است که ایمان با نمایش وحشت به وجود می آید؟     حداقل درباره خودم ایمان واقعی از جایی شروع شد که پدربزرگم با محبت قرآن خواند، نه آن جا که کسی برایم از زجر و سوزاندن گفت.

    این نوع بازسازی بیشتر شبیه جهنم تئاتری است تا یک گفت وگوی معنوی.

در جایگاه یک رسانه تنها می تواند ابزار نمایش وحشت باشد و نه تربیت فکر و اندیشه.

    پروژه ساعت به وقت بهشت که در فومن اجرا شده است، تجربه ای بصری و روایی از مراحل مرگ، برزخ و جهنم را به بازدیدکنندگان ارائه می دهد.