«فرزندآوری» از نگاه پدیدارشناسی جمعیت/«بدن مندی»؛ پاسخی به بحران معنایی آینده

در فلسفه پدیدارشناسی، «بدن مندی» نه صرفاً جنبه ای فیزیولوژیک، بلکه شرط بنیادین بودن در جهان است.

بدن، افق حضور است؛ تجربه زیسته بودن.

- فرزندآوری از نگاه پدیدارشناسی جمعیت/ بدن مندی ؛ پاسخی به بحران معنایی آینده در فلسفه پدیدارشناسی، بدن مندی نه صرفاً جنبه ای فیزیولوژیک، بلکه شرط بنیادین بودن در جهان است.

بدن، افق حضور است؛ تجربه زیسته بودن.

بحران جمعیت در ایران، دیگر صرفاً یک هشدار جمعیت شناختی نیست.

آنچه در نمودارها و گزارش ها دیده می شود، بازتاب سطحی از اختلالی عمیق تر در روان جامعه است؛ فروپاشی تجربه زیسته آینده.

جامعه ای که فرزند نمی خواهد، الزاماً از کودک نمی گریزد، بلکه ممکن است از آینده فاصله گرفته باشد؛ آینده ای که دیگر حس نمی شود، دیده می شود، اما در آن زندگی نمی کنیم.

    گسست از بدن و آینده به گزارش ایران، در روان شناسی بالینی، اختلالی با عنوان شخصیت زدایی و واقعیت زدایی (Depersonalization–Derealization) وجود دارد؛ وضعیتی که در آن، فرد خود را از بیرون تماشا می کند، بدنش را بی حس تجربه می کند و جهان را واقعی نمی یابد.

او دیگر در اکنون حضور ندارد؛ حضورش تهی شده، بدنش خنثی شده و آینده اش بی ربط شده است.

حال اگر این تجربه را از فرد به جامعه تعمیم دهیم، می توان وضعیتی را توصیف کرد که در آن جامعه نه در زمان زندگی می کند، نه در بدن ت�