هویت و تعلق سرزمینی

ملت ایران ملتی تازه به دوران رسیده نیست که هیچ تجربه ای نداشته باشد؛ حوادث تلخ و شیرین زیادی را به خود دیده است، اوج و افول تمدنی را تجربه کرده است و قدمتی هفت هزارساله دارد و تجربیات آن ها، - هویت، تعلق می آفریند.

هویت به معنای آگاهی از مختصات خود و جامعه خود در گستره تاریخ و جهان امروز است.

وقتی یک ملت از ریشه ها توانایی ها و موقعیت خود آگاه باشد، واجد هویت است و احساس هویت می کند؛ به ویژه که ریشه های آن ملت دارای سابقه ای هفت هزار ساله باشد.

هویت سرزمینی، دینی، اجتماعی، فرهنگی، قومی و تمدنی ما به تعلق وطنی، دینی، اجتماعی، فرهنگی، قومی و تمدنی می انجامد.

همیشه تعلق با هویت، همبستگی مثبت و بالایی دارد.

وقتی هویت ضعیف می شود، تعلق نیز کاهش می یابد و نیز وقتی هویت عمق می یابد، تعلق اوج می گیرد.

بر این اساس، پدیده شگفت انگیز و تحسین شده انسجام ملت و برآمدن غرور ملی در جنگ 12 روزه، در واقع نمایش اوج تعلق وطنی و سرزمینی مردم ایران به هنگام تجاوز دشمن صهیونی است.

این پدیده به یک باره شکل نگرفت، بلکه به دلیل ریشه دار بودن ملت، خردجمعی و عواطف آن ها به شکل همبستگی ملی، متجلی شد؛ گویی همه کثرت ها به سرعت به وحدت گرایید و حول مفهوم وطن، ملت ظهور عینی و یکپارچه یافت.