تسبیح در غبار فتح؛ هشداری در باب ظهور شرک خفی در جامه ظفر

تردیدی نیست که مجاهدت ها، ابتکارات و اقتدار دفاعی فرزندان این مرز و بوم، ستودنی و شرط لازم برای جلب عنایت الهی است، اما نباید فراموش کرد که نقطه ی ثقل و قوت راهبردی ایران زمین، - در گرگ ومیشی که آتش بس، پایانی بر غرش های دوازده روزه می نهد و روایت رسمی، از تریبون های قدرت تا پژواک رسانه ها، یکسره در حال سرودن قصیدهٔ فتح و ظفر است، چه بسا که بزرگترین هزیمت، نه در میدان نبرد، که در خلوتگاهِ باور و در بزنگاهِ توحید، در حال تکوین باشد.

آنجا که سُکرِ پیروزی ، حجابی می شود ستبرتر از هر سپر دشمن و غفلت از صاحب نصرت، شکستی عمیق تر از هر شکست ظاهری را رقم می زند.

اما در این سرور و غوغای ظفرمندی، خطری بس عظیم تر از هر شکست میدانی در کمین است: شکست در ساحت توحید و غفلت از آن یدِ بیضایی که صاحب اصلی نصرت و گشایش است.

زمانی که پیروزی به حجابی برای دیدن حقیقت بدل می گردد و شرکِ خفی، در جامه فاخر خودباوری و اتکاء به اسباب رخ می نماید.

سوره مبارکهٔ نصر، با طلیعهٔ شکوهمند إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ آغاز می شود، اما در اوج این بشارت، آنگاه که انتظار می رود فرمان به جشن و مباهات صادر شود، ناگهان مسیر کلام به سمت درون می چرخد و امری غافلگیرکننده و تأمل برانگیز صادر می شود: فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَاسْتَغْفِرْهُ .