خودکشی طنزپردازان افسرده؛ تناقضی در دل تمدن غرب

یکی از بهترین بررسی­ های جامعه­ شناختی در مورد خودکشی، اثر معروف امیل دورکهایم است.

وی چهار علت خودکشی را از هم متمایز می سازد: مالیخولیا، افسردگی، - دلقک­ هایی که می­ خندانند و می­ گریندظاهراً موضوع چندان ساده و کوچک و فقط به یکی­ دو نفر مثل ویلیامز محدود نیست.

نشریه مطالعات روان­پزشکی انگلیس اعلام کرد نرخ افسردگی در میان طنزپردازان بالاتر از نرخ عمومی است.

اخیراً در یکی از باشگاه ­های طنز در لس ­آنجلس، کمدین­ ها با روان­شناسان دیدار کرده و در جریان یک برنامه درمان قرار گرفتند.

بنابر این بد نیست چند تن دیگر از طنزپردازان افسرده را به شما معرفی کنیم که برخی از آن ها به سرنوشت رابین ویلیامز گرفتار شدند: · گروچو مارکس (Groucho Marx)مارکس شاید با برادران مارکسِ خود، یکی از برترین طنزپردازان غرب شمرده شود اما زمانی که فرانک مور برای مصاحبه با وی به آمریکا رفت، با وی مصاحبه نکرد.

وی شادابی خود را از دست داده بود و به قول مور هیچ انگیزه ­ای برای صحبت در مورد برادران مارکس یا اصلاً در مورد طنز نداشت.

او حتی گفت دارد به این فکر می­کند که آیا می­تواند با تولید کت های بارانی پولی بدست آورد یا نه.

· ریچارد پرایور (Richard Pryor)وی طنزپردازی است که در سال 1980 کوکایین و الکلی با خلوص 151 را مصرف کرد و پس از اینکه نج�