�سرود؛ میراث فراموش شده انقلاب�/4 برای تولد دوباره سرود/ با این همه شعار و ادعا چه کرده ایم؟!

آموزش و پرورش مثل بسیاری از مدیریت ها درعرصه های دیگر دانش آموزان را به تولید گونه هایی از موسیقیِ پاپِ تقلیدی سرازیر کرد و سرود جنبه نمایشی و جشنواره ای درون سازمانی در مقیاس پایین هر از گاهی خودی نشان می داد.

- مهم این است که واقعه ای مهم اتفاق افتاده، بزرگی را ازدست داده ایم و تأثرمان از این داغ را به مدد اثری سوگوارانه و صمیمانه ماندگار کرده ایم.

مثل آثاری که مرز میان سنتی قدیم با موسیقی عامیانه مردمی را دربرداشته و رسمیّت سرود و همه گیر شدن ترانه را می بایست دقت کرد تا جایی که مردم بتوانند آن را زمزمه کنند.

در اینجاست که می بایست از اصطلاحات نامربوط و ساختگی بدون وجاهت مثل کوچه بازاری و لاله زاری که توده ای های قبل از انقلاب بدلایلی از خود ابداع کرده بودند را از ذهن و ضمیر خارج ساخت.

اثر معروف ای ایران با صداهایی چون : مرحوم بنان، اسفندیار قره باغی و گروه کُر اصالتاً سرود است اما با معیارهای موسیقایی همچنان بین آهنگ ـ ترانه و سرود موج می زند.

اثر معروف مادر برام قصه بگو نیز همین حالت را دارد.

اثر یار دبستانی من نیز هم که به مدد پخش چندین باره از صدا و سیما در دل و جان مردم به یادگار نشست.

یکی از شاخصه های مهم سرود، کار جمعی است و نباید تک خوانی باشد .