زنان و صلح طلبی؛ شناگرانی که آب ندیده بودند؟

این نوشتار یکی از مهم ترین داعیه های فمنیست ها درباره صلح طلب بودن زنان در مقابل مردان جنگ طلب در عرصه روابط بین الملل را با ذکر مصادیقی به چالش گرفته است.

- .

عصر ایران؛ جلیل بیات- یکی از جنجالی ترین جنبش های اجتماعی و فکری در قرن بیستم بدون شک فمینیسم است.

در بُعد جنبش اجتماعی قطعا فمینیسم دستاوردهای مهمی همچون تغییر در وضعیت سیاسی، اجتماعی و حقوقی زنان و برخورداری آنها از حق برابر در فرصت های شغلی و اقتصادی داشته است.

این یادداشت با تایید این بخش از فمینیسم قصد دارد به نقد یکی از ادعاهای نظریه فمینیسم در روابط بین الملل بپردازد.

لذا نویسنده مخالف برخی محرومیت ها و محدودیت های تاریخی علیه زنان بوده و از این نظر با فمینیست ها در تلاش برای برابری هم نظر است.

اما یکی از دعاوی برخی فمینیست ها در روابط بین الملل (و به خصوص شاخه رادیکال آن) این است که زنان، صلح طلب و مردان جنگ طلب هستند.

این باره فمینیست های اصولگرا معتقدند جنگ از ذهن مردان آغاز می شود در حالی که صلح را بهتر است در ذهن زنان جستجو کنیم.

فمینیست های رادیکال نیز معتقدند از آنجا که زنان آرامش طلب و صلح جو بوده و نگران زندگی می باشند، لذا تنها امید نجات انسان در عصر جنگ های اتمی، زنان می باشند.