جلال طالبی: بازیکن ایران تا ساعت 4 صبح به هتل نیامده بود و پولی برای برگشتن به هتل نداشت/ حراست تیم ملی فکر می کرد من شراب می خورم

آن موقع چیزی دیگری به جز فوتبال نبود.

به آن صورت امکانات وجود نداشت.

نه من، بلکه اکثر بچه هایی که فوتبالیست شدند، در کوچه، خیابان و زمین خاکی بازی می کردند.

اگر سالن های بسکتبال، والیبال و پیست اسکی بود، به سمت فوتبال نمی رفتیم.

راحت ترین چیزی که در اختیار ما بود، یک توپ پلاستیکی و زمین خاکی بود.

با بچه محل ها، تیمی تشکیل دادیم، بازی می کردیم، زخمی می شدیم و بعد هم دعوای پدر و مادر بود.

** جای زمین های خاکی را آپارتمان ها گرفتندسن مان که بالاتر رفت، عضو باشگاه شدیم.

در میدان فوزیه (میدان امام حسین فعلی) زندگی می کردیم.

نزدیک ترین باشگاه به ما تهران جوان بود که در میدان ژاله (میدان شهدا فعلی) قرار داشت.

من و هفت، هشت نفر از بچه محل هایم در تیم تهران جوان بازی می کردیم.

همه با هم به آن جا رفته بودیم.

از تهران جوان هم به دارایی و بعد به تیم ملی رفتم.

به آن صورت امکانات نبود ولی زمین خاکی زیاد بود.

این زمین ها از نسل فعلی گرفته شده است.

جای زمین های خاکی را آپارتمان ها گرفتند.

در دوران ما، بچه ها در حیاط خانه ها بالا و پایین می پریدند.

آن موقع می گفتند روشن فکران و ضد حکومتی ها در شاهین هستند.

از آن طرف می گفتند تاج تیم شاهنشاهی است** معمولا طبقه پایین جامعه به سمت فوتبال، والیبال و بسکتبال می رودنه این که الان امکانات کافی