بررسی تطبیقی جرم محاربه در قانون جدید مجازات اسلامی ایران و فقه اسلامی (مذاهب خمسه) - بخش دوم و پایانی محاربه جزء جرایم علیه امنیت جامعه و آسایش مردم است

با وجود ادله و مستندات شرعی در حوزه جرایم علیه امنیت و آسایش عمومی شهروندان در مورد �محاربه� و جرایم علیه موجودیت امنیت داخلی دولت اسلامی در برهه هایی از تاریخ، - بررسی تطبیقی جرم محاربه در قانون جدید مجازات اسلامی ایران و فقه اسلامی (مذاهب خمسه) - بخش دوم و پایانیمحاربه جزء جرایم علیه امنیت جامعه و آسایش مردم است با وجود ادله و مستندات شرعی در حوزه جرایم علیه امنیت و آسایش عمومی شهروندان در مورد �محاربه� و جرایم علیه موجودیت امنیت داخلی دولت اسلامی در برهه هایی از تاریخ، نوعی آمیختگی و امتزاج بین این عناصر وجود دارد.

شهید ثانی هم برای تعریف محاربه آورده است: هر کس به قصد ترساندن مردم اسلحه بکشد؛ چه در خشکی و چه در دریا، چه در شب و چه در روز، چه در شهر و یا بیرون از آن.

(العاملی، 1425 ق: 5).

وی در محاربه دو چیز را شرط می داند : 1.

تجرید اسلحه، 2.

قصد اخافه برای مردم.

وی عصا و سنگ را هم جزء سلاح می داند، خواه مالی اخذ شود یا خیر.

تعریف های یکسان بیان شده، در واقع گفتمانی است که بسیاری از فقهای امامیه به صورت مستمر آن را مطرح کرده اند (محقق حلی، بی تا: 326؛ تبصره المتعلمین: 109؛ الارشاد، ج2: 185؛ العاملی، بی تا، ج9: 290؛ نجفی، 1981م، ج41: 599)، اما با این وجود از جهت اعتبار و عدم اعتبار بعضی از قیود در معنای محارب، تعریف دیگری اخذ شده است.