چرا زنان به تماشای فوتبال زنان نمی روند؟

بوق آبی بزرگ را گرفته جلوی دهنش و بی وقفه بوق می زند.

یک دفعه توی چشم های من نگاه می کند و می گوید: «بلند بگو ایران! امروز تعدادمون زیاد نیست.

- بوق آبی بزرگ را گرفته جلوی دهنش و بی وقفه بوق می زند.

یک دفعه توی چشم های من نگاه می کند و می گوید: بلند بگو ایران! امروز تعدادمون زیاد نیست.

باید با انرژی تشویق کنیم بچه ها رو.

راست می گفت؛ تعدادمان زیاد نبود.

دقایق اول بازی فقط 4 نفر بودیم و این اصلا خوب نبود.

در حالی که مستطیل سبز، چند سالی است تبدیل به یکی از نمادهای دفاع از حقوق زنان شده است اما عجیب است که کمتر زنی برای تماشاچی شدن در ورزش زنان تره خرد می کند.

دختران فوتبال ایران صبح 4 تیرماه در قالب یک بازی تدارکاتی در ورزشگاه آرارات تهران به مصاف تیم ملی فوتبال اردن رفتند و با نتیجه 4 بر 2 پیروز شدند اما جمعیت چندانی در ورزشگاه نبود تا با دختران قهرمان ایران در این شادی سهیم شود، ایستاده برایشان کف بزند، بوق بزند و به وجودشان افتخار کند.

این بازی ساعت 11 صبح شروع شد؛ ساعتی که هرچند زمان مناسبی برای برگزاری یک مسابقه پرشور و مخاطب نیست اما حتما باید تا اندازه قابل توجهی مخاطب داشته باشد.

اولش چهار نفر بودیم.

من و سه دختر دیگر که تعدادمان چندان برای جیغ زدن و تشویق کردن کافی نبود.