شبکه های اجتماعی با ما چه می کنند؟

«نیرویی برای به اشتراک گذاشتن و برای بازتر و مرتبط تر ساختن دنیا»؛ «برای ارتباط با مردم، بیان حالات خود و برای فهمیدن اتفاق هایی که در حال رخ دادن اند»؛ - نیرویی برای به اشتراک گذاشتن و برای بازتر و مرتبط تر ساختن دنیا ؛ برای ارتباط با مردم، بیان حالات خود و برای فهمیدن اتفاق هایی که در حال رخ دادن اند ؛ راهی سریع، زیبا و سرگرم کننده برای به اشتراک گذاری زندگی ات با دوستان و خانواده ؛ این ها، شعارهای شبکه های اجتماعیِ فیسبوک ، توییتر و اینستاگرام درباره ی ماهیت وجودی خود هستند.

اما این شعارها، جلوه ای ناچیز، حتی فریبنده از کارکردهای اصلی شبکه های اجتماعی می نمایانند.

این شرکت ها، تبلیغ گران و برخی دانشگاهیان، باور دارند که شبکه های اجتماعی محیطی آزادند که هر کاربر می تواند بدون محدودیت در آن فعالیت کند، سخن بگوید، دیده و شنیده شود.

چنین باوری، تصویر یک جامعه ی به دور از سلسله مراتب ها و نیروهای محدودگر را می رساند.

بنیان این باور هم آن است که شبکه های اجتماعی، محیط هایی همگانی و مشارکتی هستند که با فعالیت خود کاربران ساخته می شوند.

نخستین مشکل همین جاست.

این بنیان استدلالی، مهم ترین ویژگی مشارکتی و همگانی بودن یک فضا را نادیده می گیرد؛ شیوه ی اداره و گرداندن آن را.