قربون سبیلات برم ماکسیم گورکی!

بخشی از خاطره های ما باز می گردد به بزرگ ترین کارهایی که در عمرمان کرده ایم، به یک حادثه بزرگ که در زندگی مان رخ داده یا یک تغییر اساسی.

انقلاب اسلامی را می توان در این بخش گنجاند.

- پدیده ای که در خاطره های چند نسل به خوبی حک شده و هرگز فراموش شدنی نیست.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، ابراهیم افشار در یادداشتی به همین مناسبت در روزنامه ایران نوشت: 1- مجسم کن پسربچه ای را که تازه پرزهایی توی رستنگاه ریش و سبیلش درآمده و نصف شب جانش را گرفته دستش.

مجسم کن یک نصف شب غریب از بهار 57 را که من در حالی که سگ لرز می زنم، غریب احوال توی میدان اصلی شهر سقز دنبال ماشینم تا فرار کنم شهرم پیش مادرم و ناگهان اجل مرگ دور سرم می چرخد.

اجلی در قالب یک جیپ ارتشی که اگر گیرم بیاورد تیکه بزرگه ام لاله گوشم است و باید مرا خِرکش ببرد تا دادگاه صحرایی و خدا را چه دیدی شاید هم یک اعدام خوشگل.

آن روزها برای آدم ها اعدام هم شوخی بود.

من و رفیقم جزو اولین نفرهایی بودیم که از پادگان سنندج فرار کردیم تا به انقلابیون بپیوندیم.

من می خواستم یک تنه جهان را آزاد کنم بی آنکه اندازه چلچله ای فهم دیالکتیک سیاسی داشته باشم.

سرهنگ گفته بود گیرشان بیاورم آبکش شان می کنم بی حرف پیش.

او فرماندهی غولتشن از جمع فرماندهان پر ابهتی بود که آدم جلوی شان ماست هایش را رسماً کیسه می کرد و لباسش را