شهرام ناظری چرا به سمت شاهنامه رفت؟

شهرام ناظری که در کارنامه هنری خود توجه ویژه ای به شاهنامه فردوسی داشته است، می گوید: از اواسط دوران صفویه لحن ها، ریتم های متنوع و فرم های آوازی از جمله شاهنامه خوانی دچار تغییر شدند و در موسیقی سنتی به تدریج رو به فراموشی رفتند.

- این استاد آواز ایرانی به مناسبت روز بزرگداشت فردوسی در گفت وگویی با ایسنا اظهار می کند: پایتخت چون پایگاه موسیقی سنتی بوده، شاهنامه خوانی در آن کمرنگ تر می شود اما خوشبختانه در موسیقی نواحی و اقوام که می توان گفت اصل موسیقی ایرانی است، شاهنامه خوانی برقرار می ماند.

ناظری می گوید: بررسی آثار آوازی یک صد سال گذشته نشان می دهد هیچ نمونه خاصی از اجرای شاهنامه فردوسی وجود ندارد و این مشکلی است که صرفاً در موسیقی سنتی اتفاق افتاده است.

در ابتدای فعالیت من در زمینه شاهنامه فردوسی نگرش های مثبتی وجود نداشت و محدودیت هایی بود اما به مرور زمان برطرف شد.

او درباره فعالیت های موسیقاییش در حوزه شاهنامه بیان می کند: چند عامل مهم موجب انگیزه و کشش من نسبت به اجرای شاهنامه فردوسی بوده است.

اول طرز بیان و لحن حماسی که به شکل ارثی در صدای من وجود دارد، دوم اصالت و فرهنگ کردی که با آن زندگی کرده ام و سوم نگاهم به موسیقی مقامی و آشنایی با مقام های باستانی موسیقی کرد، من را به شاهنامه فردوسی نزدیک و نزدیک تر کرده اس