«خروج» حاتمی کیا وقتی همه با هم هستند

به گزارش سایت قطره و به نقل ازگروه دیگر رسانه های خبرگزاری دانشجو ، وقتی در موقعیت حرف زدن قرار می گیرم، خودسانسوری و مصلحت اندیشی نمی کنم.

این رفتار غریزی است و هیچ وقت هم نشده که قبل از سخنرانی خودم را آماده کرده باشم که مثلا فلان حرف را بزنم.

- در این میانه همین حاتمی کیاست که باید خروج کند؛ خروج برای اصلاح به سیاق همه کار های قبلی اش! اینجاست که تازه می فهمیم سینمای بعد از انقلاب اگر حاتمی کیا را نداشت، حتما یک چیزی کم داشت.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازگروه دیگر رسانه های خبرگزاری دانشجو ، وقتی در موقعیت حرف زدن قرار می گیرم، خودسانسوری و مصلحت اندیشی نمی کنم.

این رفتار غریزی است و هیچ وقت هم نشده که قبل از سخنرانی خودم را آماده کرده باشم که مثلا فلان حرف را بزنم.

در ذهنم نچیدم که وقتی پشت تریبون رفتم، یکی به نعل بزنم و یکی به میخ که درنهایت به نتیجه مطلوبی برای خودم برسم.

همیشه در موقعیت و لحظه این اتفاقات رخ داده و حرفم واقعا از درونم بیرون آمده است.

ابراهیم حاتمی کیا این حرف ها را در مصاحبه با مهرنامه و پس از ساخت بادیگارد می زند؛ زمانی که هنوز شاید به ایده به وقت شام هم نرسیده بود.

وقتی هنوز آن را نساخته بود.

او این حرف ها را دو سال قبل تر از اختتامیه جشنواره سی وششم فیلم فجر (بهمن 96) زده است؛ همان اختتامیه ای که روی سن می رود و به همه آنها که دوگانه جعلی فیلمسا�