وقتی با مهران مدیری و پیمان معادی شریک جرم صدام شدیم!

محمد مهدی شیخ صرافما ضعیف نیستیم، اما احساسات رقیقی داریم که توی تاریکی چند برابر می شود؛ فرقی ندارد مجلس روضه باشد یا سالن سینما.

- ما ضعیف نیستیم، اما احساسات رقیقی داریم که توی تاریکی چند برابر می شود؛ فرقی ندارد مجلس روضه باشد یا سالن سینما.

همین دیشب توی فیلم آبادان یازده شصت، فقط اسم جهان آرا که آمد، اشک دوید گوشه چشمم.

دلم رفت پیش غربت و تنهایی بچه های توی خرمشهر زمان سقوط و گونه هایم تر شد.

ما نسبت به کودکان عاطفی هستیم.

همان روز اول توی فیلم سه کام حبس، وقتی پدر و مادر خانواده برای بقا با شیاد ها درگیر بودند، همه حواسم پیش گریه نوزاد شیرخواره توی ماشین بود.

دلم آمد توی دهانم تا آن پلان کات بخورد و وقتی مادر فرزندش را در آغوش گرفت بغض کردم.

امشب هم از اول تا درخت گردو پر بغض بودم.

قلبم چند پاره شد تا فیلم تمام شود.

همان اشکی که تمام فیلم باید می دوید توی صورت اوس قادر پشت پلک های من هم سنگینی می کرد و از جایی به بعد روان شد.

ولی همه این ها برای چیست؟ فیلسماز دوست داشته روضه باز بخواند تا همراه هم گریه کنیم.

تشخیص داده از اول تا آخر به احساسات من مخاطب حمله کند و آن را برانگیزاند، قبول.

همه این ها حتی با یک لحظه از آنچه به قادر گذشته برابری نمی کند.