برای کار کردن به دنبال علاقه باشیم یا پول؟

«کاری را بکن که دوست داری».

در این صورت، می توانی روزانه 16 ساعت کار کنی.

این شعار وِرد زبان شرکت هایی است که دنبال یک بازی برد-بردند؛ هم می خواهند لبخند از لب کارمندانشان نیفتد و هم حداکثر سودِ ممکن به جیبشان برود.

- ، بسیاری از ما شاید جوابی ساده به این پرسش بدهیم: کار می کنیم تا پول دربیاوریم.

اما از نظر آبراهام مازلو (70-1908)، روان شناس آمریکایی، و همچنین در نگاه متفکران مدیریتیِ پیرو نظریه او، انگیزه های انسان برای کارکردن را نمی توان به مسائل مالی تقلیل داد.

مازلو و پیروانش در متون مدیریتی و سمینارهای آموزشی استدلال می کنند که هدف مردم از کارکردن درواقع ارضای نیازهای روان شناختیِ ارزشمندتر است.

مردم کار می کنند تا به خودشکوفایی برسند و معنا بیابند، منوط به این که معنا را بتوان در کار و زندگی روزمره یافت.

سلسله مراتب نیازها، که اولین بار آن را مازلو در سال 1943 مطرح کرد، نظریه ای جامع در مورد انگیزه های انسانی است که تمام انگیزه ها را در یک نردبان می چیند؛ از نیازهای اساسی فیزیولوژیک (به غذا و سرپناه) گرفته تا نیاز به امنیت، تعلق، عزت و بالاتر از همه، انگیزه خودشکوفایی.

انگیزه خودشکوفایی، که در بالای این نردبان جای دارد، تلاشی آینده نگرانه است که انسان ها را به جست وجوی معنا و شکوفایی در دنیا پیش می راند.