مرگ در سایه کرونا؛ دفن مظلومانه سوگواری غریبانه

این روزها در زیر سایه تلخ کرونا اتفاقاتی در حال رخ دادن است که مشابه آن را هیچ کسی به یاد نمی آورد.

جنس دغدغه ها تفاوت کرده و آن دل مشغولی های سابق رنگ باخته، پیش پاافتاده ترین کارها که روزگاری انجام یا ترک آن حساسیت ویژه ای نداشت، امروز به ممنوعه ترین کارها تبدیل شده است.

انسان چه می دانست روزی می رسد که در حسرت یک دورهمی ساده با عزیزان خود باشد؟ چه می دانست که آرزو می کند یک بار دیگر با آرامش در خیابان قدم بزند، بازار برود و سفر کند، این نعمت ها به چشم نمی آمد، اما امروز تبدیل به آرزو شده است چرا که انسان یک موجود اجتماعی است و اگر تعاملات روزمره را از او بگیریم بهانه ای برای شاد زیستن نخواهد داشت.

در کنار همه ناملایماتی که کرونا برای ما به ارمغان آورده، نتایج مثبتی هم می تواند برای آن برشمرد، مثل همین نعمت هایی که داشتیم و قدر نمی دانستیم، حقیقتا اگر بخواهیم مقاطع زندگی خود را به زمان پیش از کرونا و بعدازآن تقسیم بندی کنیم، بیراهه نرفته ایم.

و شاید دنیای پساکرونا دنیای بهتری برای مردمان جهان باشد.

غمگین مثل یک غروب سرد پاییزی در ذیل همین تقسیم بندی، اگر قبل از فراگیری کووید_19 فردی از دنیا می رفت، همه اقوام، دوستان و آشنایان دور و نزدیک، دورهم جمع می شدند و صفر تا صد کارها را انجام می دادند و اجازه نمی دادند بار مصیبت و هجر