مناجات سعدی و نیایش سپهری

اسماعیل امینی در یادداشتی از مناجات های سعدی و نیایش های سهراب سپهری نوشته است.

- اسماعیل امینی در یادداشتی از مناجات های سعدی و نیایش های سهراب سپهری نوشته است.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، این شاعر و استاد دانشگاه در این یادداشت که از سلسله یادداشت های یک هفته با سعدی و سپهری در فضای مجازی است و در پایگاه اطلاع رسانی شهر کتاب منتشر شده، نوشته است: بخش پایانی بوستان سعدی، یعنی باب دهم در مناجات و ختم کتاب است که با این ابیات آغاز می شود: بیا تا برآریم دستی ز دل که نتوان برآورد فردا ز گِل به فصلِ خزان در، نبینی درخت که بی برگ ماند ز سرمای سخت برآرد تهی دست های نیاز ز رحمت نگردد تهی دست باز همین بیت های آغاز نشان می دهد که سعدی، به عناصر عینی و ملموس در بیان نیایش توجه کرده است.

با آن که اقتضای موضوع یعنی سخن گفتنِ انسان با خدا، با مفاهیم و ذهنیات سازگارتر است تا با مصادیق و عینیات.

چنان که مثلا در یکی از غزل های سعدی که موضوع آن هم نیایش است، فضای ذهنی و انتزاعی غالب است و هیچ نشانی از جهان عینی در آن نیست.

آن غزل با این ابیات آغاز می شود: خداوندی چنین بخشنده داریم که با چندین گنه امیدواریم که بگشاید دری کایزد ببندد بیا با هم بر این درگه بزاریم خدایا گر بخوانی ور برانی جز انعامت دری دیگر ندانیم بازگردیم به مناجاتِ باب دهم از بوستان سعدی.