امان از پای چپ طارمی!

چهارم تیرماه سال 1397 پایان آرزوهای تیم ملی فوتبال در جام جهانی 2018 روسیه بود، تیمی که تا آخرین لحظه جنگید و ایستاده مرد.

- سرویس ورزشی جی پلاس، مصطفی معدنی ثانی؛ تاریخ فوتبال ایران هرگز به خاطر ندارد که بازی آخر در مرحله گروهی جام جهانی تا این اندازه مهم و سرنوشت ساز باشد.

در جام جهانی 1978 که تکلیف مشخص بود و شاگردان مهاجرانی از همان تک مساوی با اسکاتلند به قدر کافی شادمان بودند و اندیشه صعود نداشتند.

20 سال بعد در مون پلیه، هر چند تیم ملی با پیروزی در بازی آخر صعود می کرد، اما جلال طالبی که به درست یا غلط می دانست مردانش یارای پیروزی برابر آلمان قدرتمند را ندارند، تیمش را فقط با اندیشه کم گل خوردن روانه میدان کرد، با نگاهی واقع بینانه کمتر کسی هم انتظار پیروزی بر یاران کلینزمن و بیرهوف را داشت.

هشت سال بعد در جام جهانی 2006 با شکست در دو بازی ابتدایی برابر مکزیک و پرتغال عملا شانسی برای صعود نداشتیم و برای حفظ آبرو با آنگولا جنگیدیم و با مساوی گرفتن تنها توانستیم دست خالی برنگردیم.

در جام جهانی 2014 نیز از دو بازی اول فقط اندوخته یک امتیازی داشتیم، برد برابر بوسنی هرزگوین را نه تمرین کرده بودیم و نه بلد بودیم.

کی روش بر خلاف همیشه تیمش را کاملا باز و تهاجمی به میدان فرستاد و حاصلش دریافت سه گل بود.