نشان از بی نشان ها/افسری که نامش در خاییز دود شد

امدادگر که باشی زمان و مکان نمیشناسی،اینجاست که مولانا می گوید: مکانم لامکان باشد،نشانم بی نشان باشد.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از چرام، انسان ها همیشه در امنیت، آسایش و آرامش نیستند و گاه حوادث طبیعی و غیرطبیعی، این آرامش را به هم می زند، در این زمان، ندای یاری طلبی حادثه دیدگان به گوش می رسد و انسان هایی آموزش دیده، صبور و نیکوکار، فقط برای رضای حضرت حق به کمک آنها می شتابند و دردهاشان را تسکین می بخشند.

آری، سخن از تجسّم و نماد امداد و کمک، یعنی امدادگران و داوطلبان نهادی است که بدون چشم داشت مادّی، به یاری محرومان می شتابد،خواه سیل زدگان لرستان و گلستان باشند،خواه قحطی زدگان سومالی،جان باختگان حادثه دنا و یا کوه های آتش دیده خاییز،امدادگر که باشی زمان و مکان نمیشناسی،اینجاست که مولانا می گوید: مکانم لامکان باشد،نشانم بی نشان باشد.

امدادگر را نمی توان تعریف کرد، امدادگر کسی است که عشقِ خدمت در وجودش هست، امدادگر کسی است که  بر روی گلوبول های قرمزش نوشته اند امداد .

او احساس می کند که همیشه باید خدمت کند نه فقط در حادثه.

همیشه خودش را عضوی از جامعه، وابسته به جامعه و مدیون آن می داند و خود را موظف می داند که به جامعه خدمت کند.