ما در تهران زندگی نمی کنیم؛ تهران است که با ما زندگی می کند

ما در تهران زندگی نمی کنیم؛ تهران است که با ما زندگی می کند ما در تهران زندگی نمی‌کنیم، این تهران است که در ما زندگی می‌کند.

این نه اعترافی تلخ است و نه اعتراضی تند.

نه هشداری است به شهروندان و کنایه به شهرداران.

این یک جمله خبری است.

خبری که در آوار خبرها، نسیه نسیان می‌شود تا نمایان نقد و اگر روزی مناسب دوباره خواندن این خبر باشد، چه روزی مناسب‌تر از روز تهران.

» در یادداشتی در روزنامه همشهری به قلم علیرضا محمودی آمده است: «در 14 مهر، در سال کووید-19 و دلار بیست‌وچند هزار تومانی و در روزی که نامش تهران و جانش تهرانی است، نوشتن درباره شهری که دوستش می‌دارم، مرا می‌برد به تماشای روح و اسطوره شهری که در آن همشهریان بیقرارند.

این تصویر سال است یا تصور سالیان.

داشته‌هایت را که روی دایره می‌ریزی، خط و ربط‌ها از مه بیرون می‌آیند.

شفق همیشه سردترین است و تاریک‌ترین.

اما همین که آفتاب تابید و نور از سوق‌ها گذشت، روز گرم یقین برمی‌آید.

روز تهران را از شفق تردید شروع کنیم.

بیایید بپرسیم چرا بیقراریم.

پایه و اساس و اسطوره تهران، جابه‌جایی است.

همه به این شهر می‌آیند تا به جایی برسند.

مهم نیست کجا، فقط جایی که اینجا نباشد.