از کشت و صنعت هفت تپه تا مغان

بیش از 28 هزار هکتاری که در اردبیل مثل الماس می درخشد و حکم طلا برای این استان را دارد اما سرش دعواست؛ زمین های زرخیزی که به جای یک فصل سه فصل برداشت دارد، - در آن هر چه بکارند طلا درو می کنند و به حاصلخیزی زبانزد خاص و عام است اما چه سود که قدرش را نمی دانند.

این اولین باری نیست که بر سر واگذاری های دردسرساز بخش دولتی به خصوصی سر و صدا به پا می شود؛ از واگذاری شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت تپه گرفته تا هپکو و آذراب و حالا کشت و صنعت مغان که همگی شاکی بودند از زیان ده شدن، تعدیل نیرو و پرداخت نشدن حقوق کارکنان و یا رانت و فساد در نحوه واگذاری ها.

مثل کشت و صنعت مغان اردبیل که از تولدش در سال 1338 تاکنون به دفعات با دعواهای سیاسی و اقتصادی و محلی و منطقه ای دستخوش تغییرات زیان بار شده و در طی همین تغییرات نه تنها این الماس که تنها یکی از آن در ایران وجود دارد حفظ نشده بلکه بارها آن را شکسته اند و تکه تکه کرده اند و هنوز پس از حدود 60 سال نتوانسته اند شکسته بند خوبی برایش پیدا کرده و آن را ترمیم کنند.

بخصوص در سه سال اخیر به نام خصوصی سازی تیشه به ریشه زمینهای حاصلخیزی زدند که نه تنها معاش زندگی حداقل 2000 نفر را تامین می کرد بلکه می توانست زمینه توسعه استان اردبیل را فراهم کند.