آخرین نفس های یک «خانه تاریخی» در قزوین

من بارها خانه تاریخی «مؤمنان» را در محلهٔ «دباغان» قزوین دیده ام.

خانه که نه ویرانه های یک خانه در میان بقایای یک محله تاریخی که در این روزگار همچنان با آخرین نفس هایش می خواهد سرپناه باقی بماند.

- ایسنا/قزوین من بارها خانه تاریخی مؤمنان را در محلهٔ دباغان قزوین دیده ام.

خانه که نه ویرانه های یک خانه در میان بقایای یک محله تاریخی که در این روزگار همچنان با آخرین نفس هایش می خواهد سرپناه باقی بماند.

سال هاست که دیگر کسی به آنجا که به لطف مسئولان شبیه به مناطق جنگ زده شده است، محله نمی گوید.

خرابه ها صدایش می زنند.

من بارها از میان همین خرابه ها گذشته و به خانه های نیمه ویرانش سر زده و از هر مسیری راهی به خانه مؤمنان پیدا کرده بودم.

اتاق های طبقه بالا تا سرداب زیر پله های خانه را به دنبال خاطرات اهالی اش گشته و وقتی هنوز دیوارهای خانه ستونی برای سقف شیروانی اش بودند، برای مرمتش حسرت خورده بودم.

کم شدنِ کاشی های سبزرنگِ لعاب خوردهٔ لب پنجره ها را هربار شمرده بودم.

درها و پنجره های چوبی خانه را باز و بسته کرده و خیلی زود قاب خالی شده شان را به چشم دیده بودم.

بین روزنامه های قدیمی گوشهٔ اتاق ها، وقایع دهه پنجاه را دنبال کرده و از پنجرهٔ میهمان خانه اش به ویرانه های محله چشم دوخته بودم.