والس با کرونا در کوچه ی سیزدهم

حالا هشت ماهی می شود که کووید-19 در شهرهای ما پرسه می زند و ما به درون خانه هایمان عقب نشینی کرده ایم.

از اخبار و تحلیل ها بر می آید حداقل یک سالی اوضاع با همین شدت برقرار است و بعدش هم رفتنی نیست، شاید کمی آسیب زایی ش کمتر شود، مثل سرماخوردگی با بشر بماند و مثل آنفولانزا که هر سال با نسخه ی جدید شگفت زده مان کند.

باید به بعد از روزهای قرنطینه موقت فکر کنیم، باید زندگی کردن با این ویروس را یاد بگیریم و محیط مان را با آن سازگار کنیم.

رقابت معماری برای سی وچهارمین ساختمان گروه ساختمانی نکسا تلاشی برای کشف و تمرین راهکارهای این سبک زندگی جدید است.

تا حال هیچ چیز موثرتر از بیماری و همه گیری ها معماری را متحول نکرده و به پیش نبرده است.

ادعای غریبی نیست، خصوصا وقتی به این بیاندیشیم که مرگ هم اصلی ترین عامل تکامل موجودات زنده بوده است.

فیلسوفان زیستی عامل محرکه ی تکامل را ترس موجود زنده از مرگ و نیستی و تلاش برای بقا می دانند؛ تلاشی برای توسعه ی نسخه های جدید که از صافی های انتخاب طبیعی جان سالم به در ببرند، تولید مثل خود را بهتر کنند و تاب آوری کافی در شرایط همواره در حال تغییر کره ی زمین را داشته باشند.

تکامل میدان رقص والس زندگی با مرگ است.