تأملی در باب پژوهش تئاتر

به عقیده یک منتقد تئاتر، در غیاب ارتباط فکری و انتقال نیافتن تجربه ها، هر نسل، بی اعتنا یا بی اطلاع از دستاوردهای پیشین، کار خود را بی هیچ نکته جدیدی از صفر آغاز می کند، - ایسنا/اصفهان به عقیده یک منتقد تئاتر، در غیاب ارتباط فکری و انتقال نیافتن تجربه ها، هر نسل، بی اعتنا یا بی اطلاع از دستاوردهای پیشین، کار خود را بی هیچ نکته جدیدی از صفر آغاز می کند، چند گام به پیش می رود و بعد متوقف و ناپدید می شود، نسل بعدی از راه می رسد، دوباره از صفر آغاز می کند و هنوز نرسیده به پژوهشگر پیشین به سرنوشت او دچار می شود: یک گام به جلو و دو گام به پس و این، قاعده سنگوارگی در حیات فکری ایران است.

رضا سرور، نمایشنامه نویس و منتقد تئاتر که شب گذشته (هشتم اردیبهشت ماه) به مناسبت هفته فرهنگی اصفهان، در آیین رونمایی از کتاب های تاریخ تئاتر اصفهان نوشته ناصر کوشان، نمایشنامه نویسان معاصر ایران نوشته مریم موحدیان و نامتناهی سازی سیاست در آیین های نمایشی به قلم علیرضا ارواحی، به موزه هنرهای معاصر اصفهان آمده بود تا در شب صحنه پژوهان شرکت کند، درباره جایگاه پژوهش در تئاتر امروز متن مفصلی را قرائت کرد که حاوی نکات بسیار مهمی بود.

مشروح این متن، که برای دقت در صحت نقل، هم اکنون به دست ایسنا رسید، به شرح زیر است: در تاریخ تئاتر دو گروه متفاوت از پژوهش�