بجنگید تا «ناکام بزرگ» لقب نگیرید

567 روز از شکست تلخ و دقایق آخری تیم ملی مقابل عراق می گذرد؛ روزی که تیم ملی با هدایت مارک ویلموتس بلژیکی دومین شکست(بحرین و عراق) در مرحله مقدماتی جام جهانی را متحمل شد.

روزی که کار صعود از این مرحله سخت و به عبارتی پیچیده شد.

پس از آن ویلموتس رفت، هر چند به واسطه پرونده غرامت سنگین 6 میلیون یورویی همواره اسمش در میان اخبار و اظهارنظرها وجود داشته و دارد.

مرد بلژیکی رفت و ما ایرانی ها با نقش آفرینی کرونا که باعث تعویق ادامه مسابقات انتخابی شد، تمام این مدت طولانی را با نگرانی و اضطراب از آینده تیم ملی پشت سرگذاشتیم.

از آن روزی که شکست تلخ و ناباورانه برابر عراق ثبت شد تا امروز خیلی چیزها تغییر کرده؛ از جمله سرمربی، رییس فدراسیون و حتی سبک زندگی، اما یک چیز هیچ تغییری نکرده.

ما با امید به آینده زنده ایم و به تیم فوتبالی که قلب مان برایش می تپد اعتماد داریم، حتی بیش از پیش.

اعتقاد داریم که اعتمادمان بیهوده نیست؛ در تاریخ فوتبال ایران نه تنها مقاطع حساس و نفسگیر کم نبوده، بلکه شادی بزرگ و سربلندی هم بسیار است.

اسکوچیچ تیمی در اختیار دارد که غنی از بازیکنان کارآمد است، تیمی که تقریباً در هیچ پستی نه تنها خلأ ندارد بلکه می تواند نقطه قوت باشد؛ در این بین حساب خط جلو و تهاجمی تیم جداست.