کودکی ام بین زباله ها به یغما می رود

اضطراب و تجربه خشونت رشد اجتماعی کودکان کار را دچار تخریب می کند.

این کودکان در معرض خشونت، رفتار های خشونت آمیز را از جامعه می آموزند، سوی دیگر ماجرا اما غرق شدن در انزوای اجتماعی است.

- عصر ایران؛ مرضیه حسینی- کنار بستنی فروشی ایستادم تا کام تلخ شده از گشت آن روز بعد از ظهرم را شیرین کنم، تا بغض های گره خورده در گلویم، با سرمای بستنی لیز بخورد و پایین برود.

خواستم خودم را به تجاهل بزنم و به اندازه بستنی خوردنی، جهنمی که از آن آمده بودم را فراموش کنم، جهنم زباله ها را، آن اتاق کثیف 10 نفره را که در گوشه و کنارش نمور و تاریکش، 50 بچه درهم می لولیدند.

خواستم فراموش کنم، چشم هایشان اما نگذاشت، دست های و صورت های سیاه شده از ضایعات زباله شان، خسته بودند، خسته و بی حوصله، با گوشه نایلونی که از سطل زباله آویزان بود بازی می کردند و زل زده بودند به شیر پسته، به نارنجی آب هویج، به قله کرم کاکاویی بستنی، کنارشان نشستم، کنار همان گونی زباله ای که چند برابر قد و وزنشان سنگین بود.

بستنی را که تعارف شان کردم، لبخند زدند؛ خندیدند و غم دنیا در دلم ریخت.

لب هایشان می خندید چشم هایشان اما نه، خنده شان ویرانم کرد، حتی بیشتر از آن انگشت از سرما قرمز شده بیرون زده از کفش های پاره شان.