از زندگی در کشورِ اگرها، تا آرامش نوشیدن چای در زمین سوخته

اساسا برای شعاریان رفع مشکلات جامعه اهمیتی نداشته باشد و در مدت مسئولیت، به دنبال پیشبرد اهداف خود بوده و از برجای ماندن “زمین سوخته” نیز ابایی نداشته باشند.

- عصر ایران؛ محمدرضا نظری نژاد* 1- در کشور ما بیش از هر اصلاح عینی، با وعده های بسیار بزرگ در آینده نسبتا نزدیک مواجهیم.

مسئولین مملکتی، اگر قرار است حساب عملکردی برای خود ارایه نمایند، آن عملکرد، وعده هایی است که در عرصه عمومی و در جریان سخنرانی ها و مصاحبه ها داده شده است.

شاید بیراه نباشد که گفته شود اگر رقابتی در فعالیت بین اهالی قدرت موجود باشد این رقابت در اندازه، ابعاد وعده و میزان دیده شدن آن در عرصه عمومی است!- وعده در نبود هرگونه درونمای روشن، اقرار به وجود مشکلات و آسیب های فراوانی است که ما را در بر گرفته است.

- وعده همچنین در این وضعیت، مُسَکنی است بر دردهای بیشمار و قرار است که جامعهٔ نگران از آینده و ناامید از فرداها را با گفتاردرمانی و وعده پراکنی قدری تسکین دهد.

تاکید بسیار زیاد اهالی قدرت بر مزیت ها وموفقیت های ادعایی و نگرانی و ناراحتی از سیاه نمایی، از این نقطه نظر، قابل تحلیل است.

2- وعده های دور و دراز، بنا بر پیشینه گفته شده، به اصطلاح اهالی سیاست عملیاتی نیستند و امیدی بر تحقق آن ها نمی توان داشت و از همین روست که در تجمعات مردمان این مملکت برا�