مرگ تولستوی

سال 1910 در چنین روزی از دنیا رفت.

اندرو فیلد می گفت شنیده ام وقتی تولستوی مُرد، خبر مرگش چون سقوط یک کشور یا دولت دوردست یا انفجار سلاحی مهیب، - همچون ضایعه ای جهانی، در صفحه نخست تمام مطبوعات جهان ظاهر شد.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه اعتماد نوشت: اواخر عمرش، تقریبا همیشه آشفته بود و آشفتگی اش از احساس گناه و ناپاکی روح سرچشمه می گرفت.

می گفت من از پاکان نیستم.

هرگز این جامه بر تن من دوخته نشده است.

مردی ام که پاکِشان به راه خویش می رود و گاه آن چه را که می اندیشد و حس می کند، به زبان نمی آورد.

نه آن که نمی تواند بلکه بسا اتفاق می افتد که راه اغراق پیش می گیرد یا سرگردان می شود.

بدتر از آن، کردار من است.

من مردی ام به تمام و کمال ناتوان، با عادات رذیله بسیار که می خواهد به حقانیت حق خدمت کند اما پیوسته می لغزد و می افتد.

در نویسندگی به جایی رسیده بود که غول هایی مثل فئودور داستایوسکی و آنتون چخوف، با اعتراف به برتری او، صادقانه تحسینش می کردند.

ماکسیم گورکی هم نشینی با او را یکی از چند افتخار همه عمرش می دانست و دیگرانی مثل بوریس پاسترناک و میخاییل شولوخف مفتخر بودند که رمان های شان، کمتر یا بیشتر با رمان های او مقایسه می شود و در نوشته های شان شباهت هایی با نوشته های تولستوی بزرگ وجود دارد.