سعید دستگاهی تکه ی گمشده سینما که حالا نیست

عصرایران؛ حبیب باوی ساجد - سینما چیزی نیست که می بینیم، که می دانیم.

سینما چهره ی ناخوشایندی دارد که اگر چهره ی ناخوشایندش را به عاشقانِ حقیقی خود نشان دهد، عاشقان یک به یک قربانی می شوند در پیشگاه این عشقِ خوش بروروی افسون کننده.

قربانیانِ سینما فراوان اند.

دانایانِ سینما، گاه راه به سینما نمی یابند.

ما تنها بخشی ازعاشقانِ سینما را دیده ایم، بسیاری را سینما ندید، ما هم ندیدیم.

سعید دستگاهی یکی از دانایانِ سینماست که افسوس سینما او را ندید.

سعید اگر تنها یک فیلم بلندِ سینمایی داستانی می ساخت، می شد حالا سینما را مواخذه کرد که چرا فیلم سازِ دانایی که فیلم دارد، ناگهان به راهِ خود نرفت.

اما حالا که حتی سینما مجالِ یک فیلمِ بلندِ داستانی را از سعید دریغ کرد، ما چگونه شمایلی از سعید ودانایی اش را شرح بدهیم؟ سینما بی وفاست، وفا نکرد به عاشقانِ دانا؛ دانایان محکوم به عزلت وعزلت آنانان را ره سپارِ فراموشی می کند.

سعید یک میلیون فیلم نامه داشت؛ بلند ونیمه بلند وکوتاه.

خوش خط می نوشت ودرشت ودردفتری درازوبلند باکاغذهای خط خطی.

شرح صحنه اش، توأمان دکوپاژ بود؛ یعنی پلان به پلان می نوشت؛ باحرکت دوربین وزاویه ولنز.

اکثرِ فیلم نامه هایش را از داستان ورمان وبه خصوص داستانِ کوتاه اقتباس می کرد.