برای او که تگیه گاهی امن و امان است

به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از شیراز، پدر سنگ بنای وجودی و ماهیتی هر انسانی ست، از همان زمان که دستانِ کوچکت در قاب دستان محکمش قفل می گردد و با او قدم برمیداری، تا آن هنگام که قد کشیده ای و دستش را بر شانه ات حس میکنی عجیب دلت به بودنش قرص می شود انگار که با کوه هم قدم شده ای،انگار که تمام دنیا به هیبت یک دست درآمده و در دستان تو گره خورده است و از همین روی  این تمثیل که می گویند: نام کوچکِ پدر، کوه است تعبیری عجیب و بعید نخواهد بود.

در گذرگاهی که عنوانش زمان است، پدر روح حیات است و دستان گرم معجزه گرش تسلایی ست بر آلامی که از دنیا بر دلت آویخته شده است، اگر از قضای روزگار رد اشک بر گونه ات بچکد دستانش مرهم خواهد بود،اگر سرمست لبخند باشی در جستجویش هستی تا از شادمانی ات برای کوه افتخارت بگویی.

پدر، همانی که اگر دنیای درد و غم را داشته باشد  تو متوجهش نخواهی شد مگر رد عمیق چین و چروک ها را بر صورت و دستش دنبال کنی تا بدانی پدر که بود و چه کرد؟! آنگاه که بار زندگی بر دوشش سنگین شده است  هرگز ندیده ای که پا پس بکشد بلکه با آن تلاش واسعش درسهای استقامت و پایداری را از او فرا گرفته ای.

هرساله در روز پدر اگرچه بزم شادمانی و بالیدن به پدران برقرار است،اما در این هیاهو هستند کسانی که در دلشان تمنای یک لحظه بودن با پدر را می طلبند تا کامِ دلها