«التجایی» برای صاحب الزمان(عج)، خورشیدی که غروب ندارد

 سارُق چارُقم خالی است اما اشک چشمانم جاری؛ عمری است که غرق در رؤیای تو هستم و به یاد ندارم کسی را با دستان خالی رها کرده باشی.

رُخ آیینه دارت، تسکین دل بی قرار من است و یقین دارم که مرا نیز رها نمی کنی.

ای آقای بسیار! مگر نه اینکه تو بیش از هر کس حال دلم را میدانی؟ پس تمام مرا در آغوش بگیر؛ نیک می دانم که آغوش شما لبریز خدا است و دامان شما راه اجابت دعا  و چشمان شما پناه و التجاء است.

آقاجان شاید که مرا دیوانه بخوانند، اما راستش را بخواهی هر لحظه نوای داودی، رایحه محمدی، قد و قامت علوی و چشمان پر مهر شما را تصور می کنم؛ دیدگانم می جوشند و صدایم مدام بغض آلود است؛ اسم تو را با اشک می نویسم.

اشک در فراق تو و روضه های پدرانت نمک سفره های ما است.

اصلا سِرّ کار همین گریه ها است و مگر نه اینکه همین اشک، زنگار دل ما نوکران شما را می زداید.

دل غبار گرفته ام را دریاب که جز باران لطف و کرم تو امیدی ندارم.

گویند که مجنون در فراق لیلی، بر ریگ بیابان نامش را مشق میکرد.

بادیه نشینی پرسید این چه حالت است؟ مجنون گفت حال که کام او برایم میسر نیست، با نام او عشق بازی می کنم.

حال من نیز بی شباهت به مجنون نیست و سال هاست که روز و شب نامت را مشق می کنم تا یادت در این دل آواره زنده بماند.