عطار ، آموزگار عرفان ایرانی

صوفی پرآوازه ایرانی اهل مدح نبود.

چندان که خود هم سرود: به عمر خویش مدح کس نگفتم/ دُرّی از بهر دنیا من نسُفتم - شاعر و طبیب و اهل دلی که به گفته قاضی نورالله شوشتری ، مولوی در خردسالی خود در نیشابور با وی دیدار کرده بود و شیخ عطار ، بهاولد را گفته بود: این فرزند را گرامی دار، زود باشد که از نفس گرم، آتش به سوختگان عالم زند.

( مجالس المونین/ ج2/ص109) آیا این همان راز ارادت مولانا به اوست؟: من آن طوطی رومی ام که از نطقم شکر ریزد ولیکن در سخن گفتن غلام شیخ عطارم.

غربیان و خاورشناسان بسیار بر آثار او کار کرده اند و برای نمونه منطق الطیر او بارها و به تیراژهای پرشمار در فرنگستان( به قول میرزا ابوالحسن ایلچی!) کار شده و به چاپ رسیده.

شوربختانه زندگانی و مرگ شیخ فرید الدین عطار در ابر ابهام نهفته است و افسانه هایی که در تاریخ شناخت راست را از ناراست دشوار می نند، بر گرد زندگی این عارف نامدار نیز تنیده شده اند.

مثلا نگاه کنید حمدالله مستوفی(730ق) در تاریخ گزیده چه اشارتی کوتاه به او دارد: .

فریدالدین محمد نیشابوری سخنان شور انگیز دارد و اشعار او بسیار است .

تذکره الاولیا از سخنان اوست و غیره.

به راستی راز نهان این همه سخن سرایان وعارفان و شاعران و ادیبان و بزرگان و صوفیان که از خاک خراسان برخاسته اند چیست؟ سخن را کوتاه می کنم ، اما بگذاریم تا